جنگ آمریکا و چین  بر سر تایوان

منبع: PROJECT SYNDICATE
نویسنده: joseph nye
مترجم: آرین پور قدیری
آیا ایالات‌متحده و چین می‌توانند بر سر تایوان وارد جنگ شوند؟ چین تایوان را به‌عنوان یکی از استان‌های جدا افتاده خود می‌داند و رئیس جمهور شی جین پینگ این موضوع را در کنگره اخیر حزب کمونیست چین مطرح کرد. اگرچه شی گفت که اتحاد مجدد با روش‌های مسالمت‌آمیز را ترجیح می‌دهد، اما هدف او روشن بود و استفاده از زور را رد نکرد.
ایالات‌متحده مدت‌هاست تلاش کرده است تایوان را از اعلام رسمی استقلال منصرف کند و چین را از استفاده از زور علیه این جزیره باز دارد؛ اما توانایی‌های نظامی چین در حال افزایش است. جو بایدن، رئیس‌جمهور ایالات‌متحده در چهار نوبت جداگانه گفته است که ایالات‌متحده از تایوان دفاع خواهد کرد. هر بار، کاخ سفید با انتشار توضیحاتی تأکید کرده است که «سیاست چین واحد» آمریکا تغییر نکرده است؛ اما چین پاسخ می‌دهد که سفرهای اخیر مقامات سطح بالای ایالات‌متحده به تایوان خلاف سیاست «چین واحد» است. چین با شلیک موشک به سواحل تایوان به سفر نانسی پلوسی، رئیس مجلس نمایندگان آمریکا به آنجا پاسخ داد. اگر کوین مک کارتی، نماینده مجلس نمایندگان آمریکا، رئیس مجلس جدید شود و تهدید خود مبنی بر اعزام یک هیئت رسمی به جزیره را عملی کند، چه اتفاقی خواهد افتاد؟
هنگامی‌که ریچارد نیکسون، رئیس‌جمهور ایالات‌متحده، در سال 1972 به چین رفت و با مائو تسه تونگ ملاقات کرد، هر دو کشور در ایجاد توازن بین قدرت شوروی مشترک بودند، زیرا هر دو اتحاد جماهیر شوروی را بزرگ‌ترین مشکل خود می‌دانستند؛ اما اکنون، چین با روسیه همسویی دارد، زیرا هر دو کشور، آمریکا را بزرگ‌ترین مشکل خود می‌دانند.
نیکسون و مائو نتوانستند در مورد موضوع تایوان به توافق برسند، بنابراین فرمولی را اتخاذ کردند که برای به تعویق انداختن این موضوع طراحی‌شده بود. ایالات‌متحده این ادعا را می‌پذیرد که مردم دو طرف تنگه تایوان چینی هستند و تنها «یک چین» را به رسمیت می‌شناسد: جمهوری خلق چین در سرزمین اصلی، نه جمهوری چین در تایوان. با این توافق هر دو طرف اقدام به خرید زمان کردند.
برای پنج دهه، هم‌چین و هم ایالات‌متحده از این توافق سود بردند اما اکنون روابط آمریکا با چین به پایین‌ترین سطح خود در بیش از 50 سال گذشته رسیده است. برخی دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور سابق آمریکا را مقصر می‌دانند؛ اما ازنظر تاریخی، ترامپ بیشتر شبیه پسری بود که روی آتش موجود بنزین می‌ریخت. این رهبران چینی بودند که با دست‌کاری مرکانتیلیستی خود در سیستم تجارت بین‌الملل و نظامی کردن جزایر مصنوعی در دریای چین جنوبی آتش را روشن کردند.
هدف آمریکا همچنان بازداشتن چین از توسل به‌زور علیه تایوان و همچنین بازداشتن رهبران تایوان از اعلام استقلال قانونی است. برخی از تحلیلگران از این سیاست به‌عنوان ابهام استراتژیک» یاد می‌کنند، اما ممکن است به‌عنوان بازدارندگی مضاعف نیز توصیف شود. شینزو آبه نخست‌وزیر سابق ژاپن، در ماه‌های قبل از ترورش، از ایالات‌متحده می‌خواست شفاف‌تر به دفاع از تایوان متعهد شود. بااین‌حال، کارشناسان دیگر نگرانند که چنین تغییر سیاستی واکنش چین را برانگیزد.
احتمال درگیری چقدر است؟ رئیس عملیات دریایی ایالات‌متحده هشدار می‌دهد که قدرت دریایی رو به رشد چین ممکن است این کشور را وسوسه کند که به‌زودی در مورد الحاق تایوان به چین اقدام کند. برخی دیگر بر این باورند که شکست ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه در اوکراین، چین را محتاط‌تر کرده است و این کشور تا سال 2030 منتظر خواهد ماند. حتی اگر چین از تهاجم تمام‌عیار خودداری کند و صرفا تلاش کند تایوان را با محاصره وادار به قبول شکست کند یک اشتباه کوچک به‌خصوص اگر تلفات جانی داشته باشد آمریکا و چین را رو در روی هم قرار می‌دهد. اگر ایالات‌متحده با مسدود کردن دارایی‌های چین واکنش نشان دهد، دو کشور ممکن است وارد یک جنگ سرد واقعی یا حتی یک جنگ گرم می‌شوند.
روابط آمریکا و چین با مدلی مطابقت دارد که کوین راد نخست‌وزیر سابق استرالیا آن را «رقابت استراتژیک مدیریت‌شده» می‌نامد. هیچ‌یک از این کشورها خطری برای دیگری ایجاد نمی‌کند، هیچ‌کدام قصد غلبه بر دیگری را ندارند؛ اما شکست در مدیریت مسئله تایوان می‌تواند رقابت آن‌ها را به یک مناقشه وجودی تبدیل کند.
ایالات‌متحده باید به جلوگیری از استقلال رسمی تایوان ادامه دهد. همچنین باید با متحدان خود برای تقویت بازدارندگی دریایی در منطقه همکاری کند؛ اما باید از اقدامات و بازدیدهای تحریک‌آمیز که ممکن است باعث تسریع هرگونه طرح تهاجم توسط چین شود، اجتناب کند.